Goden en grenzen

[p. 92]

VIII

Ik dank u, oudre vriend, die me enkel noopte
Uw vriend te zijn. Hebt ge in uw hart verstaan
Wat ik begeerde, en wat van u ik hoopte...
Dit eene alleen: dat gij me liet begaan.
Uit iedre zelfzucht die me inwendig sloopte
Riep ik de menschen en de machten aan
Of een het net dat me in zich ving ontknoopte,
Mij vrij dde en uitredde uit mijn schaamle waan.
De dag toen ik het eerst aan haat geloofde
Blijft met een zwartheid die ik nooit vergeet.
Wanhoop was minder erg dan de gedoofde
Vriendschap, haar bijtend, aldoor smeulend leed.
U weet ik dank dat gij de kerker kloofde
Waarin ik pijnde schoon ik 't niet beleed.