Goden en grenzen

[p. 86]

II

Ons zien is zeker met natuurlijke oogen,
Maar al de droomen die ons hart bezit
Vervormen daaglijks naar hun tint en snit
De dingen die zoo gaarne ons overmogen.
Er is landinwaarts, daar waar olmenbogen
De weg bewelven, juist waar hun gelid
Standhoudt, de hemel inschijnt, en de rit
Of stemklank luider klinkt, een flauw bewogen
En open grondje, dat in hakhout eindt.
Daarboven rijst een enkle ranke stam
En bladertuil: popel of berk. Ik kwam
Daar nooit, zag nooit dit beeld voor de effen
Hemel bewegen, zonder 't klaar beseffen
Dat geen mij zóó de hof van Eden schijnt.