Goden en grenzen

[p. 84]

VIII

Was 't spel van kindren om ons heen? Kwam vriend
En jonge vrouw, en vreemde uit elke kring,
En bracht ons daad en woord, gedachte en ding,
Uit veel gewesten rijke en vruchtbre tiend,
En maakte, ons ziende, ons voor hun wereld ziend?
Reikte, om hen heen, ontwaakte erinnering
Zich naar een toekomst, tot ons saam omving
Droom van een land waar 't eene al 't andre dient?
Waren wij niet alleen meer? Want gemeenzaam
Leek ons er de aarde. Uit iedre ruimte en tijd
Lokte er een lachen en een stem van menschen.
Wij waren als wij waren, maar de grenzen
Die we om ons zagen waren uitgebreid,
Wij, met onszelf alleen, niet langer eenzaam.