Goden en grenzen

[p. 80]

IV

Doch als geen huiszorg u weerhield en 't loopen
Ons lustte, lag, de velden te eener zij,
Ter andre de begroende heuvelrij,
Kronklend en zonder eind de duinweg open.
Een smal pad door het ruim! Wat kon ons nopen
Het altijd weer te gaan? Dit: dat we er vrij
Met aarde en hemel waren, - ganschlijk wij!
Saam, en alleen door zon of wolk omdropen.
Er moet een uitgang zijn. Niet een verknechting
Aan andre vormen, maar een breed bestaan
Waarin wij los van de eindlooze vervlechting
Op luchtige voeten naar een einder gaan.
Zalig wie 't vóór zijn huis heeft. Heel ons wonen
Deed niets dan daaglijks ons een einder toonen.