Goden en grenzen

[p. 72]

V

Hij had die gratie die te weinig hechtte
Aan 't leven dat hij toch zoo fel genoot.
Toen vorst, eerst spelende over beek en sloot,
Daarna kanaal en zee tot ijs verknechtte,
Was hij als de eerste die geschaatst zich rechtte
En de oever uit op weg naar de einder schoot.
Reeds wachtte hem in gindsche geul de dood
Die onder 't ijs zijn hulploos leven slechtte.
Wat kwam hij zorgloos naar dat eind gegleden,
In wieglende beweging, schoonst gebaren.
En liet hij wel die jonge en fiere ziel
Toen hij van 't vaste in 't grondelooze viel?
Of kwam hij zóó snel zonder schok gevaren
Dat hij nog glimlacht, sluimrend daar beneden?