Goden en grenzen

[p. 69]

II

Wist ik dan, toen ik als een kind de handen
Vouwde en de zaligheid van een genade
Verwachtte die, alsof zij in mij bade,
Zich uit me in klanken die mijn lippen brandden,
In woorden die zichzelf in maten banden,
Verwerklijkte, dat na die eerste ontroering,
Gevangne nog van zoete zinsvervoering,
Ik als een naakt lijf op omsnerpte stranden
Mij weer zou vinden in 't genâloos leven?
Toen heb ik me aan een aandrift opgegeven,
Me ondergedompeld in de bittre en zilte
Doorloogde vloeden van het leed, tot kilte
En pijn mij niet meer deerden. Maar ik plaatste
Mijn sterk geloof op rots die stormen kaatste.