Goden en grenzen

[p. 65]

Een nalatenschap

[p. 67]

Een nalatenschap
Ter inleiding

Alleen uw glimlach leefde: uw teedere oogen,
Uw deernisvolle mond die medevoelde
Met iedre pijn die hart en brein doorwoelde
Van andren; uw ontroerd gemoed bewogen
Hun arme haat, hun glinsterende logen,
Hun lauw geloof dat iedre twijfel koelde
Tot starre kilte waar de nijd in stoelde,
De gifplant die de sappen op deed drogen
Waarmee uw liefde 't ijzen leed wou slaken.
Gij stierft en zaagt de schoonheid van uw sterven
En de onvermijdbaarheid: gij wáárt gestorven,
Vóórdat de dood uw glimlach los kwam maken
Van 't lichaam. Die ontvlood. Ons bleef als erven
Uw éénig lied: daar leeft ge in, onbedorven.