Goden en grenzen

[p. 59]

XI

Wie zal het ooit mij nemen
Dit dubble heil van lust en pijn
Dat alle tonen zweemen
Naar één toon en die ééne mijn.

Lijf dat aanstonds zult sterven
En één met de elementen zijn,
Overal mee zal zwerven
Met u, die toon als een refrein.

Geest die niet kúnt ontbinden
Maar almaar leeft in andre schijn,
Mèt u alle beminden
Eeuwig bijeen, oneindig mijn.