Goden en grenzen

[p. 57]

IX

Wijlen we en zien gelaten
Die schoone stroom op de aardsche reis.
Een oogwenk losgelaten
Lokt ons aanstonds vertrouwde wijs.

Wij duiken neer en mede
En zien niet wat ons woord ontsloot.
O wonderdiepe vrede
Nu zich om ons de golf weer sloot.

De deining ruischt en fluistert,
Zoetheid van menschelijke stem,
Nu 't al te klare duistert, -
En diep omlaag zijn wij bij Hem.