Goden en grenzen

[p. 56]

VIII

Door alle heemlen nijgen
Zich twee gestalten naar elkaar.
Vervulling hoopt hun hijgen,
Oneindigheid vraagt hun gebaar.

Vergeefs. - Saam, dan gescheiden,
Zijn ze onvervuld, eindig als ooit.
Uit alheids droom bereiden
Zich de aardedagen vorm die dooit.

Eindlooze stroom van vormen,
Die leven draagt, die leven wekt,
Dwars de kristallen stormen
Van de Eeuwigheid met Tijd doortrekt.