Goden en grenzen

[p. 50]

II

Gewend met vogeloogen
De neevlen door te zien op zee,
Voelde ik mijn hart bewogen
Een pad te vinden voor ons twee,

Een uitgang naar de klaarte
Die om de donkre wereld blinkt;
Verder dan schaduwzwaarte
Door de etherhelle ruimte zinkt.

Eén straal, een naaldgelijke,
Volstond dat ik de richting wist:
Ras, eer zijn glans verstrijke,
Helden wij opwaarts door de mist.