Goden en grenzen

[p. 43]

XIII
De onvatbare

Ik hoor van u. Ik tracht met al mijn denken
U te verstaan. Wat spraakt gij veel met mij.
Wat waren al uw woorden eerst geschenken
Van u, daarna mijn troost en artsenij.

Ik tracht de wegen van uw geest te ontsluiten,
Verzekerd dat ik daar uzelf op vind.
Het kan niet zijn dat gij mij duurzaam buiten
U sluit, en enkel aan uzelf u bindt.

O scherpe klaarte! Zijt gij daar? Uw oogen
Glimlachen met die vreemde wederschijn.
Hebt ge geen deernis met mijn arme pogen?
Spant ge altijd weer die ééne onzichtbre lijn?