Goden en grenzen

[p. 40]

X
Het blijvende beeld

Wie zijt gij die als op een wei getreden
Met bloemge voeten staat voor mijn gewelf?
O zoete lach! En rozen, u ontgleden
Voor mij. Wie zijt gij? En gij zegt: ‘uzelf’?

Ik u? Heeft dan een droom me opnieuw betooverd?
Die veerkracht in mijn leden, dat heelal
Als door mijn oogen tot een tuin veroverd
Waarin ik - o mijn hart! - nu wonen zal?

En menschen, die met vriendelijk gebaren
Me omringen, mij, hoewel ik eenzaam schijn?
Kom aan mijn hart, wind rozen in mijn haren!
O zoete glimlach, bloem van liefdepijn!