Goden en grenzen

[p. 39]

IX
Vereenzaamd

Verlangen brandt en laat mijn hart niet rusten.
Ik dwaal op rotsen en door doornig hout.
Geklots van golven tegen steile kusten.
Een donkre hei waarom een einder grauwt.

Ik zoek met voeten en ik tast met handen.
Waar zijn de poorten van mijn paradijs?
Brokklige muren en verweerde wanden.
Geluid noch licht dat mij een doorgang wijz'.

De donkre koepel van de hemel nadert
En sluit zich om mijn hoofd gelijk een helm.
Van stilte en donkerheid als bloed dooraderd
Hoor ik mijn doodsnood zwaar als klokgehelm.