Goden en grenzen

[p. 36]

VI
Seinen

Al de stroomen die 't heelal doorijlen,
De fluïden van zijn levensgeest,
Brengen konde, zonder tel van mijlen,
Waar een eenzaam hart de boodschap leest.

Als door een onzichtbre draad getogen
Vindt de geest de geest die hem verstaat,
En de wakende vindt de eendere oogen
Als voorheen aanschouwd in droomgelaat.

Tijden, ruimten zijn bedrog van breinen,
En het hart vindt de beteeknis waar,
Die de zin van de uitgezonden seinen
Roep doet zijn van vreemden naar elkaar.