Goden en grenzen

[p. 23]

XI

‘Mijn stilte is de ademlooze
Van wie in glazen bol
Eenzaam te zweven koze
Diep onder 't golfgerol.

De stroomen die mij dragen,
Wouden beneden mij,
Monsters die niet doen tsagen
In droomlicht mij voorbij,

En van mijn hart de dreuning,
Onhoorbaar maar geducht,
En van mijn bloed de kreuning
En van mijn mond een zucht.