Goden en grenzen

[p. 24]

XII

‘Wie zal de smarten spreken,
Mijn meester, die ik draag,
Nu 'k u mij voel ontweken:
Te machtloos dat ik klaag

En ook van leed haast ledig.
Mijn leed is leeds gemis.
Niet als voorheen verdedig
Ik mij waar dreiging is.

O kwam ze! - In laatste nijging
Strekte ik me, uw weerloos lam,
Kwaamt gij, mijn heer, me als dreiging:
Vlam, die mij tot zich nam.