De figuren van de sarkofaag

[p. 39]

De man met het boek

Sluit nu de luiken. Steek de lampen aan.
Open het boek en houd uw oog gericht
Op letterteekens. Tracht de zin verstaan
Die sluimert in het beeldenrijk gedicht.

Die Schoone Slaapster in het tooverwoud
Wordt enkel wakker als de Prins haar raakt
Die heenbrak door het doorn- en rozenhout
En dan nog glimlacht. Als ze aanstonds ontwaakt
Trillen de rozen en de doornen. Naakt
Toont ze u het rozenbloed dat golft en zwelt,
De weerbre geest die doornig plaagt en kwelt
Wie niet haar kuischheid èn haar drift vereert.
Dwazen die enkel met de zinnen leert,
Dwazen die enkel met de geest begrijpt,
Voor u is 't levend wonder niet gerijpt.

Schuif nu het boek terzij. De nacht is lang.
De schoone die gij loste uit haar bedwang
Deelt nu uw uren. Fluisterend begint
Het beurtgesprek dat tot de morgen duurt.
Nu wordt ge waarlijk rijk. Want in haar woord
Wordt alles wat in droom u heeft bekoord,
Al wat ge vaag gezocht hebt en bezind,
Verstaanbaarheid die stroomt en straalt en vuurt.
Zij is maar een. Doch haar gestalte draagt
Van elk figuur dat ge aarzlend hebt bevraagd
De heldre lijnen. In dit ééne beeld

[p. 40]

 

Wordt u een heele wereld meegedeeld:

 

De wereld zelf, al is zij nog zoo groot,

 

Ligt nu beperkt. Gij die het perk ontsloot

 

Zijt nu een Adam in dit Paradijs,

 

Dank deze uw Eva. En nog kent ge niet

 

Die uit de kennisboom te voorschijn schiet:

 

De redeneerder met het valsch bewijs.

 

 

 

Leg u nu neer en sluimer. Als de dag

 

Door 't venster gluurt, groet ge hem met een lach,

 

Vol van uw nieuwe weten. Er bestaat

 

Geen vreugde, geen genot, geen winst, geen baat

 

Grooter dan deze, die ge u zelf ontbondt:

 

De zichtbre zin die ge in de schoonheid vondt.