De figuren van de sarkofaag

[p. 31]

Langs Heidelberg

Naar Heidelberg de bergen
Gaan met een zoo bevallige boog,
Boomen en velden vergen
Een zoo verrukte blik van 't oog,
Dat in mijn trein bij 't naadren,
Op 't rollen van de raadren,
Mijn bloed zingt in mijn aadren
En 't lied in 't hart rijst hoog.

Mocht daar een dichter wonen
- Ik wist er een: waar ging de tijd -
Niet kransen en niet kronen
Hield ik hem op zijn feest bereid,
Maar wijn van zoetste aromen,
Maar vruchten van die boomen,
Maar visschen uit die stroomen,
Maar zang, de tijd ten spijt.

Want boven de aardsche ellenden
Verheft zich zegenend de gloed
Die met wetmatig wenden
Zijn krachten werkt in zaad en bloed.
De warmte van de zonnen,
De klaarheid van de bronnen:
De volheid van die wonnen
Wordt droom in het gemoed.

[p. 32]

 

Vandaar dat de oude zangen,

 

Hoe ook de geest zich heft en breidt,

 

Ons altijd weer bevangen

 

Als over 't land het licht zich spreidt.

 

Hoe ook door drang bezeten

 

Vol van een heilig weten

 

De wereld te vergeten,

 

Lokt ons haar tijdlijkheid.

 

 

 

Naar Heidelberg de bergen

 

Gaan met een zoo bevallige boog,

 

Boomen en velden vergen

 

Een zoo verrukte blik van 't oog,

 

Dat in mijn trein bij 't naadren,

 

Op 't rollen van de raadren,

 

Mijn bloed zingt in mijn aadren

 

En 't lied in 't hart rijst hoog.