De figuren van de sarkofaag

[p. 24]

Bij een vrouwe-portret

I

Een zang van woorden in het donker
Zegt wat het meisjeshart begeert,
Terwijl op straat de fiere pronker
Zijn fluit haar helste tonen leert.

Ze zoekend tilt hij op de teenen
Een zijden roos aan elke knie,
Wambuis en pluim door zon beschenen,
Zichzelf, verdiept in melodie.

Dan hoort hij, - en ontspant de handen
En ziet verbaasd naar 't donkre huis,
En rukt verlegen aan de randen
Van bandelier en degenkruis.

II

Gij die in u een schoonheid draagt
Die stil en koel is: een kristal,
Waarom nochtans de bloedstroom vlaagt
In donkerroode druppelval,

Gij perst uw handen op de borst
En zegt: ‘Hoe kan ik dit bestaan:
Mijn hart is heet, mijn mond heeft dorst,
En toch die bloem die stil blijft staan

[p. 25]

 

En die ik weet als smetloos rein,

 

Verheven boven iedre grond -’

 

o Glimlach vol van vreugd en pijn,

 

o Lichtvol oog en bittre mond!

III

Gordijnen hangen recht en stil,
De azalia roodt met matter gloren,
En raadslig staart die sterke gril,
Wreede orchidee, de blank-ivoren.

En al haar teerheid, al haar gloed,
Haar trots en 't vrouwelijk behagen,
De wreede gril die sterven moet
En 't weet, en wil, en niet wil vragen

Om zij 't een oogenblik respijt,
Zijn daar, glimlachend, ongebroken -
Gelukkig? - ja, en heel bereid:
Een witte bloem, op 't eind ontloken.