Dagen en daden

[p. 75]

Vrijheid

Waar in een volk een nieuwe schoonheid blinkt
Kan zij niet sterven;
Haar vormen zullen de aard beërven,
Almeer, naar de oude schoonheid zinkt.
Dit is die Vrijheid, die geboren
In 't hart van wie die schoonheid deelt,
Elk als zijn recht en toebehooren
De ruimt geeft die zijn kracht bespeelt.
En, vrij en schoon, blijkt altijd krachtig
Wie naar zijn aard zijn recht maakt waar,
En schijnt de vijand overmachtig
't Grootst tal stort haastigst uit elkaar.

[p. 76]

 

Zij die van vreemde of vriend de zorg verdroegen

 

Leefden gerust:

 

Tot iedre daad, tot iedren lust

 

Gevrijwaard waar ze in vrede om vroegen;

 

Maar meer niet, niet tot éengen stoot

 

Van hoogren moed in d'ouden horen,

 

Niet tot kunst, zede of zang, te groot

 

Dan dat het heerschers kon bekoren

 

Hun kracht te zien op 't volgzaam volk;

 

Niet tot een droom, een bede, een weten,

 

Wier wortel zwaait, wier hemelwolk,

 

Door aarde en lucht bij hen bezeten.

 

 

 

Maar 't volk dat eigen aarde en lucht gevoelt

 

Kent geen meedoogen;

 

Of hart op hart wortels bewogen,

 

Naar lijf op lijf die lucht omspoelt, -

 

Groeit een gedachte, een schoonheid open,

 

De moederschoot ontvangt die rank,

 

Zij golft in 't kind bij 't waglend loopen,

 

Ze ontschalt in de eerst gesproken klank;

 

En honderd wezens - honderd bloemen,

[p. 77]

 

Die sterk staan in inheemsche zon, -

 

Hun doren scheurt, hun geuren doemen

 

Wie roekloos nieuwe schoonheid schon.

 

 

 

De groei van 't Al, door de aard aan 't branden,

 

Ontspruit in 't volk;

 

Uit onbewustheids donkre kolk

 

Bloeit schoonheid uit oogen en handen.

 

Vrijheid voor haar: weerhoudt haar niet!

 

Wij levende volken van de aarde

 

Vloeken úw dood: door 't nieuwe lied

 

Krijgt óns leven óók nieuwe waarde.

 

Of meert uw macht: geen doodshaat zal

 

Haar bederven die gij moogt haten:

 

De Schoonheid, die u overal

 

Weerstaan zal en slaan en verlaten! -