Dagen en daden

[p. 12]

III

De zilvren nevels woeien even open
En wolkten: toen verscheen op 't eenzaam veld
Een blauwig huisje door een straal verheld,
'k Zag schuine lijsten langs dien gevel loopen

Saam boven een klein raampjen. En te doopen
In 't licht hing daar een hand, 't kozijn verstelt
Raam-oopning, blond hoofd in die lijst zich stelt,
En huis en hoofd van zon en goud bedropen...

En uitziende op die nevelzee dat gouden
Vizioen, alsof die vrouw haar wolken weidde,
Van hemelschapen gulden-vachtge schaar -

En ik zat stom. Mijn machtlooze armen wouden
Reiken dáárheen dat ze in haar licht mij leidde -
Stom voegden neevlen zacht zich naar elkaar.