Het brandende braambosch

[p. 89]

II.

Ik ging door 't geelgebladerd oord
Waar laatste gloeden rijp verstierf -
Ik wist, door stervens vrêe bekoord,
Dat levens strijd me ontzwierf.

Als hij wien stad en huis een poel
Van vuur omzwalpt en vreet
Zijn have om 't lijf zijn doodstil doel
Naadrend zich veilig weet, -

Maar, omziend eens, de stilte in 't rond
En ginds dat werk van vlammen ziet,
En dan geknield met bleeken mond
Dankt dat ze 'm in zich liet, -

[p. 90]

 

Zoo voel 'k nu van 't verstervend woud

 

Den vrede en zie het vuur meteen,

 

Dat als een teelt van brandend hout

 

Straks kronkelde om mij heen.

 

 

 

Mijn braambosch! - Welke heiligheid

 

Redde u, mijn blootvoetsch kind,

 

Dat rings-omlaaid uw veiligheid

 

Ge in dezen vrede vindt.