Het brandende braambosch

II.

Een vochtge stilte,
Die 'k teer begeer,
Lokt me in uw kilte,
Nevelenheir.

[p. 81]

 

Ik stond en schreed

 

Waar een koningskind

 

Zijn intocht deed

 

Door zon en wind.

 

 

 

Zijn wang was bleek,

 

Zijn oog was droef,

 

Hoe meer hij keek

 

Hoe dieper groef

 

 

 

Langs zijn mondzoomen.

 

Hij had zoolang

 

Gehoord in zijn droomen

 

Een welkomstzang.

 

 

 

En nu was 't een joelen

 

Uit straat, uit woon,

 

Maar hij kon er niet voelen

 

Dien eenen toon.

 

 

 

Zijn wapenherauten

 

In blauw en goud

 

Liepen voor hem uit en

 

'k Werd heet en koud

 

 

[p. 82]

 

Van hun blazen.

 

Maar hij keek stil

 

Als achter de glazen

 

Een kind soms wil.