Het brandende braambosch

[p. 32]

VIII

Gij vraagt: waarom ik vreemdling in uw kring
Niet tracht te blinken maar met stil gelaat
Me op ieders woord gemeenzaam wiegen laat
En zelf naar geener goede meening ding’.

En gist: 't is waar, een koning die zijn staat
Steeds voelt duldt ook niet dat hij zelf zich dring’
In andrer oog, daar toch elk vreemdeling
Die wil wel weet dat daar een koning gaat.

Maar zoo was 't niet. Ik dong naar liefde en faam
En won mij beide. En tot ik eenzaam vlood
Spiegelde ik blij me in oog en schoonen naam.

En - 'k wist het niet voor gij 't zoo zei - uit nood
Of neiging werd 'k een stille man, en saam
Met elk leef ik en voel mij klein noch groot.