Het brandende braambosch

[p. 31]

VII

Niet een in 't laatste en heldre beeld verloren
Dat om ons daagde: een blijde en bloeiende aard
Waarop de maaiers van het gouden koren
De zaaiers zijn waarvoor 't wordt opgegaard; -

Niet een terwijl hij liedren waant te hooren
Wier zang waar sikkels klinken 't land in vaart; -
Of zegt zichzelf dat in die nieuwgeboren
Schoonheid min droevig schoon zich openbaart.

Min droevig schoon dan toen ge in u besloten
Door 't onrecht van een wereld droomend schreedt,
En lach en traan die u bij beurte ontvloten
In liedren tot elks vreugd herklinken deedt.
Min droevig schoon dan toen door de aard verstooten
Ge alleen en zonder vreugd uw leven leedt.