Het brandende braambosch

[p. 30]

VI

Wiens stem jeugd-hel den zang van de' Enkling zong
En schiep Zelfs beeld, vergraagd op 't schoon verbazen -
(Heil hun die hoopvol schal en loven lazen,
Wier vriendschap vreugdvol zich rondom hem drong) -

Die eindlijk juichte in godgewijd verdwazen:
Ik-zelf ben god en dreun van tong en gong
Hoort mij wien 't leven door de blanke vazen
Van 't lichaam gloeide en die 't ook daar bedwong: -

Wee mij! - zijn toorn kreet onmacht-zwaar; hij kreunde:
't Leven is groot en klein dit zijn van mij -
Hij toen hij machtloos in zichzelven leunde
Zag 't levens-vele en 't joeg zijn blik voorbij.
Voorbij - en éen met al wat leefde, steunde
Hij 't hoofd in de open hand en schreide hij.