Het brandende braambosch

[p. 28]

IV

De dag zag blank toen ik in mijn gedachten
Inging en zag waarvoor ik was geboren:
Mijn jeugd en 't leven waren ál verloren
Waarin ik schreide en zong dagen en nachten.

Doodstil was 't, en te droomenloos doorwachtten
Mijn oogen de uur alsof ik op wou hooren
Naar 't groeiensmurmlen van het nieuwe koren
Dat als een gulden oogst mijn geest zou drachten.

Toen zag ik 't veld: toen zag ik zaadbre spruiten
Herkenbaar voor wie 't voedend goud ooit minde.
Ik wist wel dat een volk zijn dank zou uiten.

Ga nu, mijn knaap. Zeg dat die zon-verblinde
Die op één berg zijn bloem in zon zag sluiten
Akkerde en zaaide in 't dal waar elk hem vinde.