Het brandende braambosch

[p. 11]

In 't Park.

In 't park ga ik door laan aan laan,
Langs dorre en nauw ontrolde blaên,
Alleen mijn mijmergang.
Het luchtje is grijs en nevelzacht,
Een blauwe scheur daarneven lacht, -
Als aan de wangen van een grijze vrouw
Een kinderwang.

En beeld dat heugt en droom die lokt,
Een droefziend oog in blondgelokt
Gezicht, waart om mij heen:
Herinring die met toekomst speelt,
Leed dat aan laatre vreugd zich deelt -
Gelijk de zilvren voering van een wolk
Die zon bescheen.

[p. 12]

 

De staatge sparren van de laan

 

Zien mij klein mensenkind langs hen gaan

 

In hun oud groen gehuld:

 

Hun voet veegt met gebogen zwier

 

Den bodem tot mijn voeten hier -

 

Hun top voelt van de wolken en hun vaart

 

Het ongeduld.

 

 

 

Voelen ze ook mij? Mijn levensgroei

 

Zoo kort, heeft nog een korter bloei -

 

Wat stierf en wat ont, luikt

 

Het dorre en 't nauw ontrolde blad,

 

De glimlach langs de wangen nat,

 

Wisslen zóó snel dat als mijn hart nog stijgt

 

Mijn hoofd al duikt.

 

 

 

In 't park ga ik door laan aan laan -

 

En laat die staatge sparren staan -

 

Alleen mijn mijmergang.

 

Mijn hart leert wel geduld van hen,

 

Maar 't leven dat ik in mij ken

 

Lijkt soms de wolken en de blaadren meer -

 

Daar 'k rust verlang.