Het brandende braambosch

[p. 13]

Wandschilderingen in het Bosscher Raadhuis.

Aan Antoon Derkinderen.

Als uit het leven zoetlijk ons de idee
Ontroert, dan lacht ons hart: de schoone beelden
Verven de wanden, en verdiepen hen,
En 't oog daarin ziend gaat een wereld op,
Een schoone wereld waar in andre sfeer
Het aardsche in andere orde als aardsche ontluikt.
Dan voelen we eerst hoe hier éen liefde een volk
Schiep van gestalten, in hun eigen licht;
Eén geest uit de oogen licht, uit daden straalt.
Stand, handbeweging fonklen in dien dag

[p. 14]

 

Wèl-sprekend, en uit beeld aan beeld gerijd

 

Daagt soms een leer: het woordloos spel beroert

 

Ons denken - zwijgend graag gevangen prins,

 

Wiens lief hem daagde in krijgsgevangenschap.

 

 

 

Gevangne was ik van uw schoone leer,

 

Die schaam vol lief uit vorm en schaduw sprak

 

En kleuren niet als kleed had maar als ziel,

 

Als gloed van ziel die paradijs-gelijk

 

Een warmte en weelde uit de open poorten zond

 

Van lachende oogen.

 

Zoo minde ik haar wel.

 

 

 

Waarom, mijn Vriend, hebt ge uw idee daarna

 

Geleeraard, in symbolen-taal haar schraal

 

Gezet op de open straat in 't koude licht

 

Van 't klaar begrijpen. Ja, 'k begrijp haar zoo.

 

Anders, niet beter, dan ik 't voormaals deed.

 

Vraagt ge of 'k haar liefheb? - Ik bemeelij haar.

 

 

 

Het oude bolwerk staat in 't lage land,

 

't Nu zon-verdronkne, en heldre plas aan plas

 

Fonkelt de verte in tot den horizon.

 

Aan de andre zij zie 'k door 't geboomt dat groent

[p. 15]

 

Oude stadsdaken - Hoor, van ginds, van hoog,

 

De zilvren klank der klokken van Sint Jan

 

Klinkt over de omtrek, 't Oude leven zingt

 

Voor 't nieuwe heen. Voor 't voorjaar dat al blij

 

Groent en ontflonkert. O mijn Bosscher zoon,

 

Volg het met mij. - Ik ook heb 't leven lief,

 

't Nieuwe en het oude, maar o, bid met mij,

 

Laat het vóór alle dingen leven zijn.