Het blank heelal

[p. 174]

Sint Joris en de Draak

Ik zag u eens, mijn koning, toen de muur
Spleet en in de enge cel, nu maatloos groot,
Stondt gij wien diadeem om 't voorhoofd sloot
En beide uw oogen waren sproeiend vuur.

En met uw lans troft gij den draak, 't onguur
Gedrocht, karbonkel-oogig: door dien stoot
Sprong 't bloed zwart-rood en spoot omhoog en vloot
Gelijk een stroom en daar ik staar en tuur

Windt hij door groene weiden en de stad
Rijst aan zijn boord en schepen wieglen er
Vol schat en volk naar de ondergaande zon.

Ik zat als op een heuvel en ik kon
Den schemer zien die oprees, vaag en ver -
En 't was alsof ik in uw schaduw zat.