Het blank heelal

[p. 173]

Ares en Afrodite

Mij roept geen vrouw of ik herken den klank.
Háár zag ik drijvende gelijk een lijk
Onder mij door de ruimte, blond en rijk
Het hangend haar, het golvend lichaam blank.

En een geluid toog als een zilvren rank
Over het uitspansel en eer ik wijk
Voelde ik over mijn rug een zacht gestrijk
Van net dat bond me. Ik viel gelijk een plank.

Door zeven heemlen viel ik. Ik herken
Het lachen van de goden daar ik rust
Op haar: zij lachte en hield mijn mond gekust.

En heel de hemel herbegon zijn loop.
Ik lag in schaamte en wond me uit zilvren knoop.
Ik hoor den klank en voel weer wie ik ben.