Het blank heelal

[p. 171]

De Tijd en de Sint-Pietersberg

Kom mee, kom mee, mijn poort ontgrendelt zich.
Dit is die afgrond waarvoor Dante stond.
Geen weening, tandgekners, maar donkre grond
En grauwe steen en lanen als een wig

Van leegte en stilte en in de wand het zig-
Zag van de zaag en beitel: voorzaat vond
Hier schelp en dier die 't mergel in zich bond:
Voorwereldlijke monster-waterbig.

Kom mee, kom mee, ik sleur mijn stroomen mee.
U allen wentelt en versteent mijn kolk.
Ik ben die Tijd die als een eeuwge zee

Verbindt en scheidt het vaste tot een wolk,
Het vloeibre tot een damp en, steenens-reê,
Uw eigen leven, mijn gedoemde volk.