Het blank heelal

[p. 169]

De Adelaar en Prometheus

Geheven had ik mij zoo hoog zoo hoog
Dat de aard lag als op boôm van luchtezee.
En wijl ik langzaam op mijn vleugels gleê
Kon ik met scherp en onverblindbaar oog

Zien dat omlaag iets maar niet wat bewoog.
Toen zag ik, dalend, aan een zwarte stee
Van rots, een hangend menschelijf, dat deê
Zijn lever uit zich zwellen. Ik bevloog

Dat aas en vrat maar 't groeide telkens weer.
Ik zat verzadigd en ik wist voortaan
Dat menschentrots en -hoogmoed, onverdaan

Door leed en ketens en verneedring, meer
Kan groeien dan, verzaad met vleesch en bloed,
De honger van een godenvogel doet.