Het blank heelal

[p. 138]

De Wever

Zij kloppen aan de deur: zij klagen
Dat ik niet luister.
Ik berg voor allen die mij plagen
Mijn kalmen luister.

Ik ben veel zachter en veel stiller
Dan ooit gelooven
De durver, weter en bediller,
Drukken en groven.

Mijn huis een hooge en lichte kamer,
Mijn dag een morgen,
Ben ik een hemelsche beramer
Van aardsche zorgen.

[p. 139]

 

Mijn wanden hangen vol tapijten

 

Door mij geweven,

 

Kleuren en draden die nooit slijten

 

En eeuwig leven.

 

 

 

De zon, de maan en al de sterren,

 

Bergen en zeeën,

 

Wouden en weien en den verren

 

Nevel beneeën.

 

 

 

De hellingen waarop verlichte

 

Steden zich spreien,

 

Stroomen waarover de opgerichte

 

Mastschepen glijen,

 

 

 

Menschen en dieren, planten, steenen,

 

Tallooze dingen,

 

Al wat doet lachen, wat doet weenen,

 

Droomen of zingen.

 

 

 

Vol is mijn huis ermee: mijn dagen

 

Zijn zóó niet eenzaam

 

Of al uw klacht, al uw behagen

 

Is mij gemeenzaam.

 

 

[p. 140]

 

Ja, lijflijk zijt ge aanwezig: mannen

 

Zoowel als vrouwen,

 

Maar al uw luidheid liet zich bannen

 

In mijn stil schouwen.

 

 

 

Gij klopte aan de deur, zie ze is open.

 

Gij staat bewogen -

 

Uw wonden waar bloeddroppen dropen,

 

Uw schreiende oogen,

 

 

 

Uw haat, uw deernis, uw berouwen,

 

Uw vreugd, uw woeden,

 

De smart, de zachtheid en 't betrouwen

 

Van o hoe moeden,

 

 

 

Gij ziet, gij voelt ze en bij 't ontwaken

 

Uit zoo schoon droomen

 

Ziet ge mijn deur en wilt ze raken,

 

Maar weggenomen

 

 

 

Zijn uit uw hart, zijn uit uw handen

 

De wilde knepen -

 

Mijn luister blijft daarbinnen branden,

 

Stil, onbegrepen.