Het blank heelal

[p. 137]

Op de Hil

De duinrug rijst uit zee en van de dorens
Die in bleek loof oranje bessen dragen
Glooit naar het dorpje 't groene en vlakke veld.
De pijlpuntspits steekt op de plompe toren's
Vierkante wanden uit: de roode daken
Liggen boersch-goedig door elkaar geheld,
Maar 't groen dringt om en door het dorp als tuilen.
Dan golft de grond: uit heuvlingen en kuilen
Spreidt zich die boomgroei landinwaarts: mijn oogen
Gaan door dat paradijs zoo vrij en veilig.
Verborgen schijnt elk hoekje: minnaars mogen
Er dwalen: hun vertrouwlijkheid houdt heilig
De dichtbegroeide streek. En nog meer zekers
Groeit door 't bewustzijn dat op woud van brekers
De zee raast die de duinkaap houdt omtogen.