Het blank heelal

[p. 141]

De Vrouw met het Kind

Waar groene stralen nauwlijks door de twijgen drongen
In 't maagdelijke woud,
Kwam 't klare water, een fontein, omhooggesprongen
En brak zich menigvoud.

De droppen ruischende deden de blaren deinen.
Ik die eronder zat
Boog mij te dieper neer over de woordenlijnen
Op 't schemerende blad.

Toen kwam een jonge vrouw die boschruimte ingetreden,
Blank was zij en heel naakt,
Door de bekoorlijkheid van haar bevalge leden
Werd de omtrek licht gemaakt.

[p. 142]

 

En aan haar hand hield zij een kind, een molge jongen,

 

En rond, gelijk zij slank.

 

Háár blonde lok hield zacht zich aan den hals gedrongen,

 

Zijn goud rees, krulge rank.

 

 

 

En toen zij stonden, vóór me, wijl ik bleef gezeten,

 

Sprak zij: ik breng u 't kind,

 

Waarvoor gij boek, fontein en schemer zult vergeten

 

Waarbij zoo diep gij zint.

 

 

 

Ik wil u leeren dat van duisterste gedachten

 

De flonkring niet zoo gloort

 

Als de oogen die verrukt naar de eerste raadsels trachten

 

In 't aarzlend kinderwoord.

 

 

 

Meteen verdween ze, en 't kind. Ik zat met open oogen

 

En zocht den straal die gleed

 

Van groen tot verder groen, de gangen door en bogen

 

Van 't bosch dat op zich deed.

 

 

 

Ik ging en zocht zijn zoom. Bevrijd trad ik naar buiten.

 

Mijn huis stond aan een vliet.

 

Daar was geen berg, geen boom om d'einder aftesluiten

 

Tot aan het verst verschiet.

 

 

[p. 143]

 

Daar leefde ik jaar aan jaar, om mij een vrouw en kinders,

 

De arbeid van iedren dag,

 

De zon zag beurtelings ons zaaiers, maaiers, binders,

 

En dorschens vlegelslag.

 

 

 

De stad bouwde op ons aan: wij boden hulp en handel,

 

Breidden ons uit door 't rijk,

 

Maar elk van ons hield in vertrouwlijkheid en wandel

 

Een stil en zeker blijk.

 

 

 

Een blijk van 'twoord, eertijds mij door die vrouw gesproken,

 

Van 't kind, eertijds gezien:

 

Nooit heeft ons, hart of mond, het aarzlend woord ontbroken

 

Waar elk het Kind in dien'.