Het blank heelal

[p. 129]

Het Tinnen Bord

voor Floris Verster

Zal één begrijpen
Dat iemand hier zijn leed en vaste kracht,
Zijn liefde en al zijn levens-zekerheid
Heeft neergeleid?
Een bord met eiers:
Een tinnen bord, geblutst,
Gedeukt, verbogen,
Op een zinken plaat,
Voor grijzen grond:
Kleurloos, ja wit en grijs, maar van de wanden
Der zaal komt geen tafreel naarvoren als dit kleine.
Het maakt zich los van hen,
Het is alleen,

[p. 130]

 

Zoo vast, zoo vol, zoo onverbrijzelbaar van vorm, -

 

Zijn hoeken en zijn deuken

 

Zijn daar, zijn rondingen en randen.

 

En het te zien geeft troost.

 

Zijn koelte is sterkend.

 

Wit en grijs, maar al

 

De kleuren van een rijk en stralend

 

Palet

 

Bewegen zich daaronder.

 

Tin en eiers; -

 

Maar geen gloed en teerheid,

 

Verborgen onder tranen, zijn aangrijpend

 

Als dit gevoel van leven aan dat oud metaal

 

En 't ongeborenë onder die schalen.

 

't Kleeft eraan,

 

Het schijnt erdoor,

 

Het is een licht,

 

Een adem.

 

En een licht,

 

Een adem,

 

Maar gestold tot hardste en brooste vormen,

 

Zoog al het hemellicht en spiegelt het.