Het blank heelal

[p. 117]

De Spiegel

Ik heb mijn spiegel stil omhoog gehouden
En wie gij zaagt was waarlijk wel uzelf.
Zie maar uw oogen die mijn glas mistrouwden!

Ik die uit licht strenge gestalten delf
Alleen door 't heffen van mijn blanken spegel.
Kon dat niet doen als niet uw wezenswelf

Zich indrukte in mijn schijn gelijk een zegel.
Gij zijt daar wel, maar vindt u toch niet gansch?
Gij speurt vergeefs naar wat geheimen regel

Mijn glas u kaatste en uitwischte in zijn glans,
Zoodat ge er zijt en niet zijt, blijde en booze
Al naar ge 't merkt? Luister, ik zeg het thans:

Het toont u 't wezen, wischte 't wezen-looze.