Het blank heelal

[p. 37]

II

Ik heb u nooit naar waarde liefgehad
Mijn arme wonden-volle Man van Smarten:
Hoe glanst uw lijf, gehangen voor den zwarten
Verbolgen hemel, naar de zondge stad.

Nu ben ik zelf als gij en heb gevonden
Dat geen heelal is dan waar gij in woont.
Hebben zij u met doornen niet gekroond
En om een rietstaf niet uw hand gewonden

Alleen opdat elk zien zou dat gij stierft
Een Koning, maar niet een alleen van Joden,
Doch van ons allen die verslagen vloden
Daar 't donker werd toen gij het daglicht dierft?