Het blank heelal

[p. 26]

X

Uw wetten zijn die koude en wijze woorden
Waarnaar gij wenscht dat alles leeft. Ik weiger.
lk heb in mij mijn eenge en eeuwge wet.
En als een plant groeit, stengel, bladers, bloem
En sterken wortel - onbesnoeid door u -
Zoo groei ik ook. Ik weet dat eeuwen lang
Een volk zoo was, en weer een ander volk,
En weer, en weer een, en ik weet dat gij
Mijn schoone menschdom eindlijk zoo besneedt
En snoeide dat het, stijf en armlijk, schijnt
Te groeien naar uw schaar, niet naar zijn ziel,

[p. 27]

 

Máár 't is een leugen. De eendre schoone groei

 

Is onbedwingbaar; zegevierend groent

 

Aldoor versch spruitsel uit mijn rijken boom.

 

Doch gij zult sterven. Als uw laatste woord

 

Verklonken is - de boomgaard zucht en geurt,

 

De zoete vruchten hangen zwaar en veel -

 

Dan zal ik leven, en mijn aandrift zal

 

Drijven door alle twijgen: 't menschvolk zal

 

Meer dan een boomgaard zijn, een woud, een aard,

 

Een wereld van mijn wording en ik zal

 

Hun hemel hebben voor mijzelf alleen.