Het blank heelal

[p. 15]

V

Leid mij niet af van 't droomen naar dien tijd
Als alles zoo zal zijn al ik het droom.
Ik ben een doodstil peinzer, ik begeer
Noch uw gerucht noch wat gij bijval heet,
Het juichen, noch het prijzen, noch den roem.
Maar mijn gepeins is in me als 't brongeruisch
In diepen grond van bergen, rusteloos,
Onvindbaar, toch aanwezig, en een noot
Van frischheid, sterk door alle stilte en hoorbaar
Door al 't geluid dat nacht of dag doortijgt.
Er komt een tijd - ik zeg het stil maar klaar -

[p. 16]

 

Dat gij, gediert uit holen, en gij volk

 

Dat joelt langs paden, uitgeput, versmacht

 

Door stof en zon, geen andren toon verstaat,

 

En boort naar 't nat, laving voor iedereen.

 

Dan zal mijn straal, opspuitend, breed en hoog,

 

Storten in dropplen op 't verdorde rijk,

 

Stroomen in vlagen om 't verdorste volk,

 

En opziend, zat van vocht, zult ge in den boog

 

Van zondoorvonkeld sprenklen zien: mijn droom -

 

En als mijn droom zijt gij, gij en uw tijd.