Aarde

[p. 86]

Op mijn ‘Spaansche reis.’

Verzen die beeld zult zijn van vreemde steden,

En van uw dichter die ze doorging, houdend

Het hart licht, en een liefde die vergoudend

Uit d' oogen scheen, glansde in zijn vleezen leden -

De bladervrachtge Pyrenëen deden

Pronk om van goud en herfstrag, een veroudend

Kleed, en Novemberwind waaide verkoudend

Hun kruin aan, en door kloof en spleet beneden -

Ga nu. Mijn handen reiken in den winter

Met u, maar 'k zal in 't hart den zomer sluiten.

Gij nu, sluit wèl in u zomer van ginter.

De bloemen komen in het voorjaar buiten

Den grond: ons zal met elken nieuwen zomer
Uw beeld doen zijn van dézen zomer droomer.