Zonnige perioden

[p. 62]

20

De volgende ochtend was ik al vroeg op, ik had mijn wekker gezet. Vandaag zou mijn geluk beginnen en daar wilde ik bij zijn.

Ik belde aan de voordeur aan. Het duurde enige tijd voordat Lilian opendeed, in haar zwarte zijden peignoir. Ze keek geschrokken en hield de deur vast.

‘Hans, wat ben je vroeg. Is het goed gegaan met het wegbrengen van Christine?’

‘Ja, daar kon eigenlijk niets mis mee gaan. Ze wilde zelf weg. Mag ik binnenkomen?’

‘Eh, ja.’ Ze opende de deur, ik probeerde haar een kus te geven, maar die gleed af langs haar kaak.

Er was iets mis.

Ze liep achter me aan naar de huiskamer.

‘Hans, ik moet je wat vertellen,’ hoorde ik haar zeggen.

‘Lily’ en uit de badkamer kwam Peter, slechts gekleed in een gebloemde boxershort.

Hij stopte toen hij mij zag en zijn gezicht werd rood.

‘Neem me niet kwalijk dat ik zomaar kom binnenvallen. Ik ben meteen weer weg.’

Geheel vanzelf liep ik weer naar de voordeur, zwaaide een slappe hand als afscheid en sloeg de deur stevig achter me dicht. De schuldbewuste hoofden van het tweetal stonden stevig op mijn netvlies.

Zo zie je maar, als je voor een dubbeltje geboren bent. Asbest, waar blijft het definitieve verhaal. Jeuk in mijn oor. Moet nodig weer eens naar de kapper.

Mijn hersens deden hun best me af te leiden, maar het verdriet stormde aan.

Godverdegodver. Wegwezen hier. Niet opnieuw die treurnis.

Terug in mijn kamer belde ik Max, kreeg zijn secretaresse en zowaar, hij was niet in bespreking. Maar wel in een pesterige stemming.

‘Hallo Hans, doe je dit voor eigen rekening?’

‘Nee het is collect call.’

‘Laten we het dan kort houden, zoveel winst maken we niet, dit jaar.’

‘O.k. Tot ziens.’

Ik gooide de hoorn op de haak.

Even later ging de telefoon.

‘Zo beter?’ hoorde ik hem zeggen. ‘Je hebt mooi weer daar, heb ik even nagekeken. Maar iets zuidelijker is het beter volgens cnn. Waarom belde je eigenlijk?’

‘Ik dacht erover om langzamerhand terug te keren. Eén week vakantie is wel even genoeg.’

‘Ander gesprek voor u,’ hoorde ik de telefoniste zingen.

‘Maar ik wil geen ander gesprek,’ zong Max terug, ‘zeg maar dat ik terugbel. En vergeet niet naam en nummer te noteren.’

Er viel enig intercontinentaal geruis.

‘Ben je er nog?’ vroeg hij.

‘Ja Max.’

‘Mag ik concluderen dat het niks geworden is met Lilian?’

‘Hoe weet jij dat?’

‘Ik weet het niet, daarom vraag ik het. Kunnen we het gesprek een beetje efficiënt houden?’

‘Je hebt er geen bal mee te maken.’

‘Tanja en ik maken ons zorgen over je. Je bent een onbeholpen romanticus,

[p. 63]

heb je dat wel door?’

‘Tanja zou beter moeten weten dan jou te informeren.’

‘Maar ik doe er ook wel iets voor terug. Ik heb haar aan werk geholpen en aan een nieuwe flat. Dus we zijn dikke vrienden. En jij hebt je huis weer voor jezelf.’

‘Misschien wilde ik mijn huis niet voor mezelf.’

‘Nog erger, een berekenende romanticus. Wilde je van twee walletjes eten?’

Ik gaf het op, van Max viel niet te winnen.

‘O.k., Max, zeg jij dan maar wat ik doen moet.’

‘Je geeft het veel te makkelijk op, als ik zo vrij mag zijn. Als je iets met die vrouw wilt, dan moet je niet met nee genoegen nemen. En wij willen je hier niet terug zien komen met een lang gezicht. Dus doe ons een lol en toon eens wat karakter.’

‘Het is goed Max.’ Desnoods ging ik een week naar de Bahamas.

‘Ja, laat me maar lullen.’ Hij haakte tevreden af.

Ik was mijn koffer aan het pakken toen er werd geklopt.

Peter.

‘Mag ik binnenkomen?’

‘Jawel.’

Hij kwam de kamer binnen en snoof.

‘Jezus man, je moet toch eens wat minder roken. Mag het raam open?’

‘De deur, het raam, ga je gang.’

Even later zaten we tegenover elkaar aan het kleine eettafeltje en keken elkaar aan.

In zijn grote hoofd stonden de kleine blauwe ogen vermoeid, alsof hij weinig slaap had gehad.

‘Hoor eens Hans, je hebt de verkeerde conclusie getrokken. Begrijpelijk, maar verkeerd. Lilian en ik hebben niets met elkaar. We zijn naar die manatees gegaan en toen we terugkwamen was het motel vol. Christine had ons uitgecheckt en mijn koffers waren door de schoonmaak bij de balie gezet. Lilian wilde absoluut niet dat ik een ander motel ging zoeken, want zij had ons zelf uitgeschreven en was vergeten mij weer in te schrijven. Je kent Lilian. Dus bood ze me haar logeerkamer aan, pa Mackay was al vertrokken.’

Ik zweeg en hij ploegde voort.

‘Laat ik eerlijk zijn, ik wilde wel wat, dat zit in mijn aard. Ik heb altijd de neiging om dingen van mijn vrienden af te pakken, even laten merken dat ik het beter kan. Maar Lilian was er absoluut niet voor in, ze is echt verkikkerd op je.’

Hij had geen reden om te liegen en verkikkerd was precies het woord dat iemand zou gebruiken voor een verliefdheid die hem niet aanstond.

‘Wil je een kop koffie?’

Terwijl ik in een beduidend opgevrolijkte stemming het water opzette en zocht naar mijn laatste zakjes espresso, praatte hij door.

‘Weet je dat ze die zeekoeien met worteltjes voeren? Daar zijn ze gek op. Dat is toch een heel raar idee, dat er in de zee beesten rondzwemmen die gek zijn op worteltjes? Zonder het te weten!’

Deze praterigheid kende ik niet van hem en gaf toch weer voeding aan argwaan.

Ik zette de mok koffie voor hem neer en hij legde er zijn twee vlezige handen omheen.

‘Ik ga maar eens terug naar Europa, Hans. Je zal van Christine wel begrepen hebben dat we uit elkaar gaan. Het is mijn schuld. Ik heb heel veel in Duitsland rondgesjouwd om voor Betonco nieuwe uitbreiding te zoeken. En daar ben ik verliefd geraakt op de tolk die ik bij me had. Ze woont in Hamburg, ze is net iets over de dertig en jezus wat verlang ik naar haar. Eerst denk je: geen paniek, het is tijdelijk en wonderbaarlijk en geniet ervan zolang het kan. Zo'n jonge vrouw met zo'n ouwe zakenlul, dat kan niet

[p. 64]

duren. En na een jaar denk je: het is te combineren. Want ik hield ook van Christine, ze is een goede kameraad, ze kent me van haver tot gort, en toch houdt ze van me.’

Hij nam een slok.

‘En dan krijg je fase drie: je moet kiezen. Ken je de behoefte om jezelf te klonen? Peter Eén gaat verder met Christine, maar uit een cel van je lichaam ontstaat een Peter Twee, die met Karin verder kan. Zo heet ze. Het is oneerlijk dat dat niet kan, misschien kan het over een jaar of honderd. Maar wij moeten nog kiezen, terwijl we niet kiezen willen.’

Als hij zijn zin kreeg zouden er heel wat meer klonen rondlopen dan de wereld kon bergen, maar het leek me niet een goed moment om dat in discussie te brengen.

‘Vorig jaar reisde ik met Betonpa naar Duitsland om de deal af te maken. En na een paar lange vergaderingen dronken we 's avonds nog wat. Ik was ten einde raad en ik legde hem de situatie uit. Hij had al wat gemerkt want Karin tolkte en reisde mee. Nou, dat viel slecht, hij werd razend. Hij blokkeerde de Duitse deal en duwde me Betonco uit. Als ik niet koos voor Christine, dan kon ik Betonco wel schudden. Dat vond ik belachelijk en onverantwoord. De uitbreiding in Duitsland was nodig en ik deed het goed als directeur. Maar ik heb me niet verzet en Christine ook niet verteld dat dit de reden was van mijn vertrek. Dat leek me wel het minste dat ik haar verplicht was.’

Hij dronk zijn koffie leeg.

‘In de afgelopen maanden heb ik in m'n eentje rondgedoold omdat ik geen keus kon maken. Pas toen Christine langskwam wist ik het. Ze kwam een boodschap van haar vader brengen: ik kon weer terug in de hoofddirectie, maar de Duitse connectie was dan van de baan. Wat een lul om je dochter op pad te sturen met zo'n boodschap, waar ze de portee niet van kent. En toen had ik eindelijk de moed om haar te vertellen dat ik al een paar jaar een Duitse vriendin had en met haar verder wilde. Dat heeft ze je misschien wel verteld?’

‘Nou nee, jullie zijn allebei nogal terughoudend. Ze was woedend, dat wel.’

Hij glimlachte. ‘Ja, dat is Christine.’

Hij stond op, zette de lege mok op het kleine aanrecht, en schudde me de hand.

‘Ik stuur je een kaartje en zet mijn nieuwe adres erop, o.k.? En jij maakt er wat van met Lilian. Ze verdient het en jij misschien ook wel. Maar je moet er wel moeite voor doen.’

Ik keek hem na toen hij de deur uit liep, en het viel me in dat dit wel eens ons laatste contact zou kunnen zijn. Het periodiek sturen van een ansichtkaart hadden we zo lang volgehouden vanuit het idee dat we nog steeds vrienden waren. Ongetwijfeld was dat al die tijd ook waar, en het had ons uiteindelijk weer samen gebracht in Florida, op zoek naar Lilian.

Maar toch, de tijd scheidt. Het verleden dat ons bond was eigenlijk net genoeg om een reünie-avond te vullen met herinneringen. Langer met elkaar optrekken breekt de ban van het verleden, de oude beelden vervagen en worden vervangen door nieuwe. Als voorzorg hadden we elkaar geregeld de veranderingen in ons uiterlijk gestuurd, kijk, dit is mijn huidige vermomming.

Maar het had niet echt geholpen. Peter was voor mij nu een dikkige man in een late midlife crisis, die met zijn Duitse vriendin misschien wel een Schwarzwalder-klokkenfabriek ging opzetten, for better or worse.

Mijn sympathie had hij nog steeds, en ik wenste hem het allerbeste voor de toekomst. Maar mijn oude schoolvriend was ergens in dat lijf en zijn huidige sores verdwenen. En waarom zouden twee middelbare mannen elkaar nog ansichtkaarten sturen?

[p. 65]

Maar nu ik erover nadacht betrapte ik mezelf al op de vraag: waarom eigenlijk niet? Ik was toch eigenlijk wel nieuwsgierig te weten hoe het hem verder verging. En hij zou allicht willen weten hoe het met Lilian en mij was gelopen. Hopelijk stuurde hij, zoals beloofd, zijn nieuwe adres.