Zonnige perioden

[p. 54]

18

De volgende ochtend ging al vroeg de telefoon.

.‘Met Tanja. Ben je al een beetje bruin? Hoor eens, ik heb een jobje voor een paar weken in het buitenland. Een commercial. En aansluitend nog veel ander werk. Dus ik ben weer in de running. Met Paula, die ken je wel, zij doet die zwaan voor de klm, met haar heb ik een appartement bij het IJ gehuurd. Vind je het goed dat ik Poeder met me meeneem?’

Ik sliep nog half.

‘De zwaan?’

‘Ja, je weet wel. Die zwaan die landt op het water. Dat KLM-spotje.’

‘Tot vervelens toe. Maar zit daar een vrouw in?’

‘Nee, dummie, zij stond in het water met een camera te blauwbekken tot er eindelijk een zwaan kwam landen uit de goede hoek. Weet je dat ze nog geregeld besprongen is door een horde vechtkikkers?’

‘Vechtkikkers?’

‘Dat schijnt een nieuw project te zijn van de Groene Beweging. Green Power. Ze leren de beesten om zich te verweren tegen de watersporters. Als honderd kikkers op je zeilplank springen wil je wel wegwezen. Vooral als ze gelijktijdig gaan braken. Ken je dat groene slijm dat kikkers braken? Het plakt en het stinkt en je krijgt het nooit meer van je plank af. Ajaches!’

‘Tanja, het is hier zeven uur in de ochtend, en ik heb nog geen koffie gehad. Ja, het is goed dat je Poe meeneemt. Wil je haar zeggen dat het me spijt, van die keer in de magnetron? En dat het vermoedelijk allemaal wel weer aangroeit?’

‘Magnetron? Wat heb je...’

Zachtjes legde ik de hoorn neer.

Dat zou haar leren om mij vroeg in de ochtend met vechtkikkers lastig te vallen.

Maar even later kreeg ik er toch spijt van. Voor de tweede maal verdween ze abrupt uit mijn leven en voor de tweede maal was ik gehecht geraakt aan haar onsamenhangende stijl van leven.

Ik belde terug. ‘Met huize Westerlo,’ zei haar stem en ik legde opnieuw de hoorn op de haak.

Wat moest ik haar zeggen? Dat ik haar zou missen? Dat ik van haar hield?

En ook van Lilian? En van een pilsje op z'n tijd?

Omdat ik toch niet meer slapen kon trok ik een broek en shirt aan en ondernam een strandwandeling.

Het was bewolkt maar lauw weer.

Na honderd meter zag ik het nut niet van verder lopen, want de zee, de zee klotste overal in eindeloze deining en het zand bleef zand.

Ik koos voor een bankje met uitzicht.

Over het harde, natte gedeelte van het strand liep een magere kaarsrechte oude heer voorbij, gekleed in wit flanel, een slappe witte hoed op het hoofd.

Hij draaide een wandelstok in zijn hand rond en maakte alerte zijpasjes als de golven iets te dichtbij slopen.

Het duurde even voordat ik in hem de oude heer Mackay herkende. Het rochelende, uitgeteerde mannetje van de vorige avond bleek in de vroege ochtend aanzienlijk kwieker. Misschien was de dag te lang voor hem, misschien vond hij het opportuun zich wat kwetsbaarder op te stellen als hem dat van pas kwam. De schavuit.

[p. 55]

Ik keek hem na terwijl hij in de verte kleiner werd. Daar kwam hij een jogger tegen. Ze praatten even met elkaar terwijl de jogger pas-op-de-plaats bleef joggen en ten slotte haar weg voortzette. Ik vroeg me af hoe je van die afstand toch kon zien dat het een vrouw was. De beenbewegingen vermoedelijk, vrouwen hollen altijd alsof ze de beweging net uitgevonden hebben en er iets moois van willen maken. Mannen willen gewoon ergens heen, die vijf kilometer zo snel mogelijk.

Deze seksistische observatie kon ik maar beter voor me houden.

Het was Lilian die daar aan kwam hollen, ze keek me vluchtig aan bij het passeren en remde verrast af. Haar haar was aangenaam in de war en haar t-shirt licht bezweet. Daaronder droeg zij een stevige trainingsbroek en Nikes. Ze draafde pas-op-de-plaats door voor het bankje waar ik op zat. Het T-shirt plakte aan haar kleine stevige borsten, die enthousiast meeveerden met de beweging. Bescheiden tepels maakten twee puntjes in het shirt.

‘Zo vroeg al op, Hans?’

‘Ik kreeg een telefoontje uit Holland. Daar is het al middag.’

‘Ach. Slecht nieuws? Moet je weer terug?’

‘Nee hoor.’

Ze liet een stralende glimlach op me los. ‘O, heerlijk. Kom je ontbijten?’

Ik holde achter haar aan en was behoorlijk buiten adem toen we in de keuken aankwamen.

‘Ik dacht dat je aan sport deed? Je ziet er zo goed uit.’

‘Welnee, alleen maar wat gedoe met trekveren. Mijn conditie is niks.’

Terwijl ik de Amerikaanse cholesterolloze omelet bakte op het elektrisch fornuis douchte zij zich en kwam gekleed in een grote handdoek even langs om te zien of ik het goed deed. ‘Maak er maar scrambled eggs van, Hans, dit wordt niks.’

‘Oi oi, mag ik even naar je kijken?’

Ze opende met een royaal gebaar haar handdoek en sloot die om ons heen.

Ik begroef mijn hoofd tussen haar borsten en rook de geur van het badschuim.

Haar dampige huid was stroef maar zacht.

Ze gunde me maar een kort moment. ‘Ik kom zo.’ Ze holde weg en liet mij met de handdoek achter. Een blote vrouw of de geur van omelet in de vroege ochtend, wat te doen? Het ei had direct aandacht nodig en een echte uitnodiging was het ook niet, meer een belofte. Ook zou haar vader ongetwijfeld terugkeren van zijn ochtendwandeling.

Even later zaten we in de prille ochtend op haar terrasje te ontbijten.

‘Koffie toebroek,’ zei ik, ‘for old times’ sake. Ik kon het koffiezetapparaat niet vinden.’

Koffie toebroek was de Indische koffie, per mok een schep gemalen koffie, suiker en heet water erbij, roeren en een paar minuten laten trekken. Het koffiegruis zonk naar de bodem, het zoete sterke koffievocht kon gedronken worden. Het drab op de bodem was voor mij de grootste traktatie, een hap tandenknarsende koffiemodder. Ongetwijfeld was het kankerverwekkend, maar de jaren die je verliest door slechte gewoontes gaan er pas aan het eind van je leven af.

En dat zijn toch de minst leuke jaren.

‘Ik geloof dat ik je vader op het strand zag. Hij zag er goed uit.’

‘O, je hebt hem gezien? Mijn vader is een komediant. Als hij hier is gaat hij elke ochtend naar het strandpaviljoen, dat ligt verderop bij de pier.

En daar kaart hij de hele ochtend met andere gepensioneerden, poker. Je kan je wel voorstellen dat hij dat goed kan. Hij verliest geregeld kleine bedragen en maakt daar veel gejammer over. De volgende dag wint hij dan, maar nooit meer dan honderd of honderdvijftig dollar. Zo verdient hij gemiddeld vijftienhonderd dollar extra zakgeld per maand en they love him.’

[p. 56]

‘Tot hoe lang blijft hij weg?’

‘O, zeker tot twaalf uur. Hij ontbijt eerst bij zijn vriendin, een weduwe van zestig met heel veel levensdrang zal ik maar zeggen. En daarna een paar uur kaarten.’

Ze zag me steels op mijn horloge kijken.

‘Maar haal je niets in je hoofd, want ik moet gaan werken. Ik ben al laat.’

Mijn sippe hoofd wekte haar lachlust op.

‘Vanmiddag kan ik vrij nemen en dan laat ik jou de manatees zien.’

‘Oh boy, mammatees.’

‘Nee, nee, niet van deze mamma. De manatees, dat zijn hoe noem je dat, geen zeehonden maar een soort kleine zeewalvis. Noem eens wat.’

‘Zeekoeien.’ Ik had erover gelezen.

‘Zeekoeien?’ Ze trok een rimpel tussen haar wenkbrauwen. ‘Het kan. Zeekoeien. Hm.’

Ik slofte achter haar aan naar de balie van het motel, waar ze onmiddellijk het heft in handen nam en niet meer aanspreekbaar was.

Dan maar naar Peter, ik haatte het om geen enkel doel of plan te hebben.

‘Om één uur hier?’ riep ze me achterna en ik stak mijn hand op. ‘Nodig Peter en zijn vrouw ook uit!’ hoorde ik nog. ‘O.k.’ riep ik terug.

Peter en Christine zaten voor hun kamer onder de parasol, geheel gekleed.

De somberheid straalde van hen af.

‘Christine gaat vandaag terug,’ zei Peter, ‘we checken straks uit. Ik breng haar naar het vliegveld. Ze heeft de nachtvlucht.’

Einde bericht en in het zicht van twee stuurs naar mij opkijkende zonnebrillen vond ik weinig aanmoediging om verder te vragen. (Mijn leven liep even snel weer leeg als het vol geraakt was.) Er was ook geen derde stoel om op te gaan zitten en de counselling te starten.

Toch deugde het niet. Ik had nog twee weken vakantie te gaan met het gelukkige vooruitzicht op Lilian. Ik dacht er al over om Max zijn congé te geven en me te melden voor het Amerikaanse hotelwezen.

Maar een goed einde voor Peter en Christine hoorde er ook bij.

‘Kan ik van hieruit een taxi bestellen naar Orlando?’ vroeg Christine. ‘Dat Peter me wegbrengt lijkt me niet nodig. Of ik kan misschien een auto huren en daar afgeven?’

‘Jongens, wat is er gebeurd met jullie?’ vroeg ik mijns ondanks. ‘Blijf nog een dag. Praat met elkaar. Lilian heeft ons uitgenodigd om vanmiddag te gaan kijken naar de mammaloes. Die zeekoeien waar er nog maar een paar honderd van zijn in de wereld. Omdat de speedboten eroverheen rossen, slecht voor hun rug.’

‘Nee, sorry,’ zei Peter, ‘Christine heeft me vannacht een nieuw bod van haar vader overgebracht en ik heb nee gezegd.’

‘Daar ging het toch niet om,’ stoof ze op. ‘Jezus. Ik ga verder inpakken.’

Er kwam een stoel vrij en ik ging zitten.

‘Het is niet goed gegaan, begrijp ik?’

‘Nee, het ging geheel mis. Eerlijk duurt het kortst, maar ik wilde toch een keer eerlijk zijn. Nou ja, jammer maar in elk geval weten we nou waar we staan. Vermoedelijk kan ik haar beter niet wegbrengen, want dat wordt alleen maar meer ruzie. Is er een taxi te huur?’

Ik kwam op een van mijn slechtere ideeën.

‘Weet je wat, ik breng Christine naar het vliegveld en ga jij dan met Lilian naar de mammaloes.’

Terwijl ik het zei had ik er al spijt van, waarom wilde ik toch altijd dingen voor anderen regelen? Lilian was er ook niet gelukkig mee, maar schikte zich met Indische hartelijkheid. ‘Kassian. Zo'n mooie vrouw. En ze is hier net.’

‘Heb je haar gezien?’

‘Toen ze uitcheckte heb ik haar gesproken. Maar ze kende mij natuurlijk niet.’