Zonnige perioden

[p. 45]

16

Ik kwam kort na zes uur aan in Sarasota, de duisternis begon te vallen. De receptionist die me inboekte herkende me en gaf grif toe dat een mister Van Eerden een kamer had. Maar er was daar niemand thuis, net zomin als bij Lilian.

Ik haalde maar weer eens een maaltijd bij de take-out Chinees aan de overkant en keek naar een aflevering van Cheers die we in Nederland pas over enkele maanden te zien zouden krijgen. En dan zou ik denken: hé deze heb ik al gezien, en niet meer weten waar. Om acht uur merkte ik enig gerucht buiten. Ben busje parkeerde, lacherige gasten stapten uit, maar geen Lilian.

Bevreemd liep ik de paar honderd meter naar haar huis en zag daar nu tot mijn opluchting licht branden. Ik belde aan en Peter deed open.

‘Ha, Hans, zei hij zonder enthousiasme, ‘je bent er eindelijk.’

‘Ja, ik hield me aan de afspraak.’

Hij stapte naar buiten, legde een hand op mijn schouder en keek me schattend aan. ‘Lilian en ik zijn aan het praten geraakt. Zou je het erg vinden om mij vanavond nog met haar alleen te laten.’

Aan mijn hoela. Alhoewel, misschien moest het maar.

‘Natuurlijk, kerel, ik verzin wel wat. Even haar groeten.’

Ik liep langs hem heen naar de keuken waar Lilian bezig was koffie te maken.

‘Hans!’ Ze omarmde me warm en al mijn twijfels en angsten verdwenen.

Ik kon haar nauwelijks loslaten. ‘Peter zat te wachten bij de uitgang van Crystal Springs, en ik ben met hem teruggereden,’ zei ze bij wijze van uitleg.

‘Eh, ik geloof dat Peter het erg prettig zou vinden om met jou verder te praten,’ zei ik, ‘ik weet niet waar het over gaat. Misschien is het wel goed dat jullie uitpraten wat je te bespreken hebt.’

Haar gezicht werd vastbesloten en ze liep voor me uit naar de huiskamer, waar Peter stond te wachten.

‘Jongens, dit wordt me te veel. Ik wil niet zo onder druk gezet worden. Morgenavond komen jullie hier eten en dan vertel ik wat ik kwijt wil. En daar moeten jullie het mee doen.’

Even later stonden we bedremmeld buiten;

‘Jou kan ik om een boodschap sturen,’ zei Peter, ‘ik was bijna zover dat ze me ging vertellen wat er in '55 gebeurd is. En dan kom jij even langs.’

‘Maak het een beetje. Zonder mij was je hier helemaal niet geweest.’

‘Hm. Je hebt niet helemaal ongelijk.’

Hij klonk als Max, dezelfde neiging om z'n eigen redenering als universele waarheid te poneren, zodat opponenten in de verdediging raakten. ‘Je hebt niet helemaal ongelijk’ was dan het beste gelijk dat je kon krijgen, minzaam uitgereikt door de opinieleider.

(Vroeger verloor ik onze vriendschappelijke worstelpartijtjes altijd omdat hij groter en zwaarder was en meer natuurlijke kracht had. Kogelstoten was mijn sport en bij gebrek aan een echte kogel had ik ooit het bolronde gewicht van een halter in gebruik genomen. Zwaarder en groter dan een echte kogel. Na maanden in de achtertuin geoefend te hebben op het deksel van de beerput daagde ik Peter uit. Zonder enige techniek wierp hij de metalen bal een meter verder dan mijn persoonlijke record. Een onthutsende ervaring, die mij altijd bijgebleven was.

Maar nu hij toch behoorlijk vervet was zou ik een kans maken met een snelle linkse directe. Als ik die had.)

[p. 46]

Even later zaten we in zijn kamer en dronken blikjes Budweiser.

‘Mijn moeder overleed een half jaar geleden,’ zei Peter. ‘Ze had kanker, ze was bijna tachtig en ze heeft nogal wat morfine gehad in die laatste weken. Ik was er een keer en toen vertelde ze me dat ze het jammer vond dat Christine en ik geen kinderen konden krijgen. En dat ik misschien toch een kind had.’ Hij keek me veelbetekenend aan en ik keek dom terug. Waar ging dit in godsvredesnaam over?

Hij liep naar zijn koffer en haalde er een envelop uit.

‘Kijk, dit vond ik tussen de papieren van mijn moeder, in een envelop waarop stond “Lilian Mackay”.’ Er zat een klein kartelgerand fotootje in van een baby, en een lijstje met bedragen.

‘Zie je wat ik bedoel? Het lijkt erop alsof er een paar jaar lang elke maand een bedrag betaald is. En bovenaan staat “overtocht + afkoop + bevalling”. Het bedrag is niet meer te lezen.’

Hij trok een nieuw blikje Budweiser open.

‘Wat denk je ervan?’

Het wierp een heel nieuw licht op zijn aanwezigheid.

‘Jij denkt dat je haar zwanger gemaakt hebt en dat jouw moeder geregeld heeft dat ze pijlsnel naar Holland vertrok om daar te bevallen. Is dat niet een beetje jaren dertig?’

‘De jaren vijftig waren toch een beetje jaren dertig? Veranderingen gingen nog niet zo snel in die tijd. Hoe zouden jouw ouders gereageerd hebben als jij een schoolvriendinnetje zwanger gemaakt had? Op je zestiende?’

Die score was voor hem.

‘Maar hoe kan het dan dat jij daar helemaal niets van wist? Lilian zou toch het eerst bij jou gekomen zijn?’

‘Ja, dat snap ik ook niet. Sinds ik die enveloppe vond graaf ik voortdurend in mijn geheugen. Heeft ze geprobeerd het te zeggen? We hadden ruzie in die tijd, weet je nog dat ik jou een keer gevraagd heb naar haar toe te gaan om te vragen of we elkaar nog een keer konden spreken?’

‘Ja, dat klopt.’

‘Heeft ze toen iets gezegd?’

‘Peter, het is zesendertig jaar geleden.’

‘Zesendertig jaar, je hebt gelijk.’

We zwegen, verdiept in het wonder van de tijd.

Ik grinnikte.

‘Het is toch wonderbaarlijk dat we nu kunnen smijten met jaren. Dertig jaar geleden, veertig jaar geleden. Als je leest wanneer sportmensen geboren zijn: 1974. Dan denk ik, god, toen zaten we net tegen de oliecrisis aan. Autoloze zondag. Of was dat 1973?’

‘Voel jij je al oud?’ vroeg Peter.

‘Nee, dat niet. Ik ben wat eerder moe, ik kan geen nacht meer doorhalen. Alcohol gaat minder goed. Maar in het hoofd zit nog steeds een jongen van veertien, ouder heb ik nooit kunnen worden.’

‘Dat ken ik. Maar ik ben nog wel een jaar of zeventien geworden. Dat is makkelijker in het contact met vrouwen.’

‘Over een jaar of twintig zitten we in een bejaardenoord, in een oud lichaam jong te wezen. Geef me nog maar een pilsje.’

‘Waarom ben jij nooit getrouwd?’

‘Wie trouwt er nu op zijn veertiende?’ Peter had een royale hoeveelheid sixpacks Budweiser ingeslagen en in steeds tragere cirkels draaiden we rond het raadsel van wat er zoveel jaar geleden gebeurd was.

[p. 47]

‘Wat wil je er nu eigenlijk mee, Peter? Stel dat je een zoon of een dochter hebt, dan is die nu vijfendertig jaar. Daar krijg je toch nooit een band meer mee? Of gaat het je om Lilian?’

Hij keek me schattend aan.

‘Ik heb wel gemerkt dat Lilian en jij iets met elkaar hebben. Ze raakte niet over je uitgepraat, man, om mij maar goed duidelijk te maken dat ik me niets in mijn hoofd moest halen. Nee, ik wilde haar wel graag weer zien maar niet voor de romantiek. Ze was een jeugdliefde, een mooie herinnering. Maar wel een voorbije liefde, maak je niet ongerust.’

Hij schakelde de tv in, zapte in snel tempo alle kanalen af en schakelde het apparaat weer uit.

‘Nee,’ zei hij. ‘Het is meer dat ik het wil weten. Een zoon of dochter die een stuk van mij met zich meedraagt, dat is toch niet niks? Christine en ik wilden graag kinderen maar het is ons niet gelukt. Het lag volgens de arts vooral aan mij, te weinig sprintertjes in uw kwakje, meneer. Ik vond het heel erg voor Christine, schuldgevoel, je kan het je wel voorstellen.

Zelf was ik er allang overheen, dacht ik, tot ik die enveloppe in de kamferkist van mijn moeder vond.

Godverdegodver, zie je wel dat ik het kon! Maar ik kon moeilijk tegen Christine zeggen dat ik op zoek ging naar een nazaat waar zij part noch deel aan had. Ik dacht, dat komt wel aan de orde als ik Lilian gevonden heb en het blijkt waar te zijn.’

‘Dus jij denkt dat Lilians dochter van jou is?’

‘Nee, die is jonger, die heeft ze uit haar huwelijk. Dat was natuurlijk het eerste dat ik vroeg. Als er een zoon of dochter is heeft ze die waarschijnlijk afgestaan. Adoptie of zo. Ze was een kind.’

Laat in de nacht liep ik onvast de vijftig meter naar mijn eigen kamer.

Lilian, Lilian zou ze al slapen? Maar het was te laat om haar op te bellen. Ik zocht alweer enige tijd in mijn portefeuille naar haar foto toen ik me herinnerde dat Peter die de vorige avond niet teruggeven had.

Vermoedelijk alleen om haar te kunnen herkennen, hield ik mezelf voor.