Zonnige perioden

[p. 34]

13

In het weekend belde ik Christine, Peters vrouw. Mijn suggestie om via de creditcard-afrekeningen Peters spoor te volgen was een gouden tip gebleken. Betonpapa, zoals zij haar vader noemde, had zich er helemaal op gestort en zelfs Peters creditcards tijdelijk laten blokkeren. Dus belde Peter verbijsterd de zaak en daarna haar en had beloofd dat hij haar op de hoogte zou houden van zijn verblijfplaats. Hij zat nu in een plaatsje dat Flamingo heette.

Ik kende het wel, een klein vakantieoord in een natuurpark in het zuiden van Florida.

‘Ik denk dat ik daarheen vlieg,’ zei Christine. ‘Het lijkt me de enige manier om hem langer dan twintig seconden te spreken.’

Dat zou Peters zoektocht meteen beëindigen, en niets kwam mij beter uit.

Maar de mannensolidariteit overwon. ‘Ik zou het niet doen,’ raadde ik haar aan, ‘misschien is hij net vertrokken als je er aankomt en dan ben je nog verder van huis. Mij zal hij niet ontlopen, en ik was toch al van plan op vakantie naar Florida te gaan. Ik kan hem een fax sturen dat ik gehoord heb van zijn zoektocht en dat ik een paar adressen voor hem heb. Daar kunnen we samen langsgaan en dan heeft hij zijn sentimental journey vermoedelijk wel gehad en komt hij weer terug. Ik zal mijn best doen hem te bepraten.’

‘Tja, misschien is dat wel een beter idee. Goed dan.’

Ik gaf haar mijn thuis- en kantoortelefoonnummer met de verzekering dat ze langs die weg elk moment te weten kon komen waar ik in Florida was.

‘Bel me gerust, en als ik iets te melden heb bel ik.’

‘Ik hou dat voor een afspraak,’ zei ze formeel.

Nadat ik de hoorn had neergelegd zat ik lang te dubben. Waar was ik nou eigenlijk mee bezig?

Met Lilian had ik dagelijks gebeld om twee uur 's middags als het bij haar acht uur 's ochtends was. Haar stem te horen maakte mijn dag goed, en naast de verliefdheid die we nooit eerder samen hadden beleefd was de oude vriendschap blijven bestaan. We konden zonder omslag met elkaar praten, en ik zag haar levendige hoofd voor me en haar drukke gebaren als ze vertelde over de gebeurtenissen van de vorige dag en wat haar verder bezighield.

Maar elke keer was ik bang haar te horen zeggen dat o wonder gisteren Peter langsgekomen was, en vervolgens te merken dat hij weer moeiteloos mijn plaats ingenomen had.

Het was nog niet gebeurd, en dankzij Christine wist ik dat hij nog steeds op een dwaalspoor reisde.

Met enige slinksheid zou ik hem daarop kunnen houden, en zelfs Christine kunnen laten opdraven om zijn zoektocht te blokkeren.

Ik kon het niet. Een oude vriend vóór zijn, dat viel binnen de spelregels van het geweten, maar hem opzettelijk misleiden, nee.

Erger nog, ik kon het ook Lilian niet aandoen.

Ik besloot dat ik het moest riskeren. Die twee weer bij elkaar brengen zou het einde kunnen zijn van onze idylle, en daar zou ik dan eeuwig spijt van hebben. Toch was het te verkiezen boven liefde bij gebrek aan beter. En eeuwig spijt duurde op mijn leeftijd ook niet zo lang meer.

Ik hakte de knoop door, belde haar en bij de eerste pauze in ons gesprek meldde ik zo achteloos mogelijk dat ik een tijd geleden uit Florida een kaart van Peter had gekregen, met het bericht dat hij naar haar op zoek was.

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn.

‘Ben je er nog, Lilian?’

‘Jawel, jawel.’

‘Ik heb net van zijn vrouw het adres gekregen waar hij nu vermoedelijk is.’

[p. 35]

‘Zijn vrouw?’

‘Ja, hij is getrouwd.’

‘O ja.’ Ik kon niet horen of ze teleurgesteld was of niet.

‘Maar waarom is hij naar mij op zoek, Hans?’

‘Ik weet het niet, ik denk dat hij heimwee heeft naar vroeger. Hij is naar Indonesië geweest en naar Hawaii en nu reist hij door Florida. Ik kreeg een kaartje van hem uit St. Augustine en hij zit nu in de Everglades, in een plaatsje dat Flamingo heet. Ken je dat?’

‘Ik heb in St. Augustine gewerkt, en ik ben wel een keer in Flamingo geweest. Dat is geen plaatsje, hoor, meer een vakantieoord. Er is een motel en je kan er geloof ik ook kamperen.’

‘Ja, ik ken het. Nou, daar zit hij nu.’

Het bleef weer stil.

‘Lilian?’

Ik hoorde haar zuchten.

‘Lilian?’

Ik moet nu aan het werk. Bel je me morgen?’

‘Ja, natuurlijk, maar...’

Ik hoorde de klik waarmee de hoorn op de haak gedrukt werd. Geen afscheid, geen veel liefs en verlangen. Er was iets mis.

‘Misschien houdt ze nog van hem,’ zei Tanja 's avonds, terwijl ze me opschepte uit een grote glazen bak.

‘Alweer sla als maaltijd? Wel eens gehoord van slabakken? Verminderde arbeidsprestatie als gevolg van een te eenzijdig groenmenu. Kijk het maar na in de Van Dale.’

‘Ja hoor eens, er moet een paar kilo bij mij af als ik in aanmerking wil komen voor die slankyoghurt-commercial. En jij mag ook wel een paar kilo kwijt, zag ik toevallig vanochtend.’

‘Dat vond ik óók vrij grof. Ik sta net onder de douche, en dan trekt een dakloze die ik uit de goedheid van mijn hart in mijn huis gelaten heb, ineens het gordijn weg.’

‘Ik stond al een kwartier te bidden en te smeken, ik moest mijn afspraak halen, maar je jodelde maar door. Ammetie ammeta ammetullepie ammeróóze-knop. Op windkracht tien.’

‘Dat lied heb ik van mijn vader geërfd. Heel goed om de stem mee los te maken 's ochtends. Net zoals jajaja Janus, hij roept u, met jenever, voor het leger. Die dingen moeten bewaard blijven, en zoons zorgen daarvoor. Onder de douche. En dan is het heel storend als een huisgenoot het gordijn opentrekt en roept: afknijpen mijne heren. Hoe kom je daar trouwens aan?’

‘Dat riepen mijn broers altijd tegen elkaar.’ Tanja keek er wat schaapachtig bij, wat haar zelden overkwam.

We werkten ons door de groenkost heen.

‘Wat Lilian betreft,’ zei ze bij de koffie, ‘zou ik heel voorzichtig zijn als ik jou was. Jullie generatie zit nog behoorlijk ingewikkeld in elkaar, veel dramatiek en een sterke neiging om ongelukkig te zijn. Gewoon zeggen wat je vindt of wat je wilt is er niet bij.’

Ze had soms een verrassend inzicht en toen ik maandagmiddag Lilian weer belde vermeed ik het onderwerp en wachtte tot zij erop terugkwam.

‘Je zei gisteren dat Peter naar mij op zoek is. Ik vind het moeilijk, Hans, ik wil hem eigenlijk liever niet zien. Het is te emotioneel.’

‘Ik denk dat hij alleen maar wat herinneringen wil ophalen. Hij zit in een moeilijke periode met zijn werk, en is een paar maanden gaan reizen.

Zal ik hem in Flamingo gaan ophalen en samen met hem naar Sarasota komen? Maken we er een mini-reünie van.’

‘Als jij vindt dat dat nodig is?’

‘Nou, ik ben natuurlijk als de dood dat jullie jeugdliefde weer opvlamt.’

Ze lachte. ‘Die was in '55 al gedoofd, Hans, dat weet je. Kalverliefde toch?

[p. 36]

Weet je niet meer dat Peter en ik al uit elkaar waren toen we naar Holland vertrokken? Peter had zelfs al een nieuw vriendinnetje, Els toch, dat blonde meisje. Maar het is lief dat je je ongerust maakt.’

‘Waarom zie je er dan zo tegenop?’

‘Ik kan dat zo niet uitleggen door de telefoon. Maar je hebt gelijk, laat hem maar komen, misschien is het wel goed.’

Rijkelijk vaag, maar ik drong verder niet aan.

We tortelden nog wat voor zover dat mogelijk was. ‘Dat was niet de stomerij,’ zei Max toen ik de hoorn neerlegde, ‘alhoewel er wel een hoop stoom af kwam.’

Hij had een talent om ongemerkt een kamer binnen te komen, ongetwijfeld het resultaat van een van de managerscursussen waar hij zo dol op was. Zelfs een cursus turbo-urineren (u bespaart zestien werkuren per jaar!) leek mij niet onwaarschijnlijk, nadat ik een keer naast hem gestaan had in het toilet van een congrescentrum.

‘Dat was mijn Sarinah, die ik in de steek moest laten omdat jij een tram geen voorrang gaf, Max. Door dat soort kleine dingen verandert de loop van de geschiedenis, wist je dat?’

‘Daarom ben ik er nu weer.’

‘Verdomd, je bent er weer.’

We namen de overnamelijst door.

‘Geen echte rampen,’ zei hij ten slotte, en dat was het grootste compliment dat ik van hem kon verwachten.

Hij zag er wat aangeslagen uit.

‘Voel je je wel goed?’ vroeg ik met grote tegenzin, ‘anders blijf ik nog.’

‘Nee, het gaat best. Maar ik kwam net langs de receptie, en daar zat een vakantiekracht. Die wou me niet doorlaten omdat ik niet meer leek op mijn foto.

Het kostte me een kwartier om hem te overtuigen. Weet je dat ze daar een foto van mij hebben die vijfentwintig jaar oud is?’

‘Het is een goed systeem,’ zei ik, ‘maar je moet er natuurlijk voor zorgen dat het fotomateriaal bij de tijd is. Dat geldt ook voor de hoogste gezagsdragers. Anders kan iedereen zich wel voor jou uitgeven. Jijzelf bijvoorbeeld. Dat kunnen we niet hebben, natuurlijk.’

‘Hm.’ Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat hij erachter kwam dat er die ochtend in vele redactionele archieven gezocht was naar een oude foto van hem, en dat zijn rentree door vele verborgen ogen was gadegeslagen.