Vanonder de koperen ploert

[p. 160]

Malang I, een lief provinciestadje

Vanuit Nederland hebben we voor de hele decembermaand een huis in Malang gehuurd, de prijs is pittig (dertienhonderd gulden), maar het is de moeite waard. Een prettig nieuwbouwhuis in een stille woonwijk.

Voor het eerst sinds onze aankomst, twee maanden geleden, hebben we nu een huis met een platje aan de straatkant en Malang stelt me niet teleur: direct na het vallen van de duisternis begint het geklik van hout op hout, het slaan van hout tegen ijzer, en de diverse kreten waarmee de wandelende eetverkopers hun handel aankondigen. Zenuwachtig drentel ik heen en weer onder de buitenlamp en tuur naar de duistere of zwakverlichte karretjes die voorbijgeduwd worden en naar de sjouwers die in snelle tred voorbijmarcheren met onduidelijke trommels aan hun draagstok.

Op willekeurige basis hou ik iemand aan die met een veelbelovende stellage onderweg is, hij blijkt tahu petis te verkopen, nou niet direct mijn lievelingsgerecht, maar alla, twee porties dan maar. Tahu met lontong en een sausje erover met de ondefinieerbare spinnewebachtige smaak van petis. Met moeite kan ik de porties aan Maja en Bouke slijten. Nog maar eens proberen. Ik meen saté te horen roepen, maar sta even later met een paar zakjes gekookte pinda's in mijn handen.

De volgende poging levert mie bakso op, een uiterst populair gerecht hier, bestaande uit kippesoep met noedels (ronde ballen). De verkoper heeft een oventje met hete kooltjes bij zich, waarop de pan is gebonden. Hij opent het deksel en kijkt me vragend aan. Wat of ik wil hebben? Ik kan er niet goed wijs uit, maar na wat heen en weer gepraat

[p. 161]

blijkt dat ik mag kiezen welke noedels ik in mijn portie wil hebben. Ze liggen keurig gerangschikt in een richel boven de bouillon.

Semua (alles), zeg ik in wanhoop. Hij kijkt me aan of ik gek ben, groeit het geld me soms op de rug? Geduldig legt hij het me uit, dit balletje kost vijf roepia, een andere tien, een joekel van een bal moet wel twintig roepia (dertien cent) opbrengen.

Ik probeer het nog eens. Istimewa (speciaal), commandeer ik. Hij gaat aan de slag, schept mijn bakje vol bouillon, voegt er een selectie noedels aan toe, strooit er nog wat verse peterselie overheen en meldt dat ik nu toch wel op negentig roepia zit. Oké, stoppen dan maar. Hoofdschuddend verdwijnt hij na het afrekenen, zo'n vreetzak heeft hij in geen tijden meegemaakt.

De soep smaakt voortreffelijk, Royco ongetwijfeld (dat merk is hier zeer bekend) want echte kip is vrij duur. De meelballen hebben allemaal een iets andere smaak, elk even voortreffelijk en ik merk dat de verkoper gelijk had: acht van die knikkers is eigenlijk te veel. Geen wonder dat dit gerecht zo populair is, lekker en goedkoop, wat wil je nog meer.

In de loop van de avond komen er zeker vijftig mie bakso-verkopers langs, kleine jongetjes, oudere heren, allemaal op zoek naar die éne figuur die net op het moment dat zij langskomen denkt: ach, ik zou wel eens een bordje mie bakso lusten.

Het kopen aan de deur is een van de grote attracties van Indonesië. Saté, petjil, gado-gado, tapé, opor, rujak, alles komt langs.

Malang telt een paar honderdduizend inwoners, maar oogt provinciaal. Er is veel groen in de stad, en er loopt een prachtige boulvard doorheen (de Jalan Besar Idjen oftewel de Idjen boulevard) met twee rijen palmen aan elke kant en

[p. 162]

een grasstrook in het midden. Het hart van de stad wordt gevormd door de aloon-aloon, een fors plein met waringins eromheen. In het midden stond vroeger ook een waringin, maar die is door een voortvarende overheid weggehaald en vervangen door een kneuterig fonteintje dat geeneens water geeft.

Aan de aloon-aloon staan twee witte kerkjes alsof ze nooit weg geweest zijn, een protestantse en een katholieke. We lopen langs de katholieke kerk, de deur van de pastorie gaat open en er verschijnt een in een witte jurk geklede blozende pastoor, gevolgd door een wat magerder collega.

Een paar passen achter hen aan komt een meisje met een fototoestel.

De welgedane pakt het apparaat en fotografeert zijn collega voor het kruisbeeld dat in de tuin staat. Daarna wisselen ze de rollen om. Dan gaan ze allebei bij het kruisbeeld staan, terwijl het meisje afdrukt. Het drietal gaat weer naar binnen, het meisje achteraan. Soms is het alsof de tijd stilstaat. Even verderop vinden we een halve pagina van een Zeeuwse krant.

Behalve de twee kerkjes staat aan de aloon-aloon ook een fraaie moskee met een groot bord ervoor. Nieuwsgierig komen we dichterbij en lezen dat hier een Proyek Inpres (project op instructie van de president) wordt uitgevoerd, bestaande uit de aanleg van enkele urinoirs. Het bedrag dat de overheid er aan uitgeeft staat er keurig bij vermeld.

Malang is een vriendelijke stad, met een zacht klimaat, en de mensen zijn aardiger dan in de andere plaatsen waar we geweest zijn. De toerist wordt meer met rust gelaten en men probeert niet overdreven prijzen te maken. Het best is dat merkbaar aan de betjarijders, die vaak hoofs zeggen dat we zelf de prijs maar moeten bepalen (kira sendiri), en dat is wel even plezieriger dan de bikkelharde gevechten die we elders wel eens hebben moeten leveren voordat we op de

[p. 163]

standaard-toeristenprijs (tweemaal het bedrag van de autochtonen) terechtkwamen.

Eindelijk zien we hier ook kans om jonge klappers te kopen, grote groene ondingen die ik onhandig te lijf ga met een groot mes. Na de vrucht vele verwondingen te hebben toegebracht bereik ik eindelijk de kern, maak er een paar gaten in en laat het overheerlijke vocht in een pan lopen. Er komt bijna een liter klappermelk uit, wat schraapsel van het jonge vruchtvlees erbij, een beetje stroop erin en je hebt de fijnste drank die je je kunt voorstellen.