Vanonder de koperen ploert

[p. 46]

Bandung IV, dood van een haan

Kippen en hanen hebben nooit mijn sympathie gehad. Domme beesten die onnodig haastig en angstig heen en weer rennen, terwijl ze elkaar voortdurend met waakzaam oog en klokklok-geluidjes in de gaten houden.

Maar in Bandung was een haan van koninklijke proporties. Geen patser, geen poen, maar een rustig en waardig beest dat zich zonder zichtbare angst vlak bij de mensen waagde als dat nodig was om voedsel te bereiken. Zodra hij iets eetbaars gelokaliseerd had stootte hij een kort commando uit, waarna de hen in een gebogen rush met haar kinderen kwam aanzetten. Af en toe nam hij zelf een hapje, maar meestal vergenoegde hij zich ermee het groepje te bewaken en stukjes voor de kleintjes klaar te leggen.

Hij kon tevreden rondwandelen met een kuikentje op zijn rug, voor mij iets geheel nieuws.

De kolossale achtertuin waarin ons paviljoentje lag, werd bewerkt door drie jonge jongens, die de hele dag bezig waren het wakend oog van mevrouw te ontlopen. Met veel sympathie zagen we toe hoe ze urenlang vruchteloos bezig waren om de op benzine lopende grasmaaier aan de gang te krijgen. Het apparaat stond dan midden op het gazon, het drietal eromheen, geïnteresseerd kijkend naar alle onderdelen. Af en toe trokken ze aan het startkoord, zonder succes. Als na enkele uren de goede wil getoond was, sleepten ze het apparaat weer naar de goedang en verdwenen achter ons huisje om een krètèksigaretje te roken.

Op het heetst van de dag zag ik ze een keer bij de heg staan die onze tuin van de buurtuin scheidde, in gesprek met de belendende tuinman. Na een uurtje kletsen kwa-

[p. 47]

men ze terug. Een van de jongens droeg de haan naast zijn lichaam, zodat het vanuit het hoofdgebouw niet te zien was. Hij slingerde het beest over een tak van de djamboeboom voor ons paviljoen en riep onze baboes.

Ik kwam dichterbij, de haan was morsdood. Ogen dicht, uiterlijk ongeschonden, maar uit zijn snavel druppelde bloed. Van de discussie kon ik weinig volgen, Odda deed zenuwachtig en distantieerde zich snel, Atting was zeer geïnteresseerd. Binnen enkele minuten had ze onze maaltijd klaar, een uitzonderlijk verschijnsel, en even later vertrokken beide gedienstigen. Atting had de haan in haar tas, de tuinjongen begeleidde hen naar de achteruitgang waar hij de sleutel van had. Er werd duidelijk op onze discretie gerekend, het dier was een ongeluk overkomen, en het zou onzin zijn om de mevrouw van het hoofdgebouw te wekken voor zoiets onbenulligs.

Kippen en hanen hebben nooit mijn sympathie gehad, maar deze haan had ik een beter lot toegewenst dan de nek omgedraaid te worden om een paar tuinjongens aan een zakcentje te helpen.