Het tekort

[p. 59]

8

Na vier weken had ik schoon genoeg van Jaap van Minden.

‘Dat nou verdomme niemand de moeite heeft genomen om het rapport van die jongen even door te nemen,’ zei ik kwaad tegen Max, ‘ik heb nog speciaal een notitie bij je neergelegd toen ik gisteren weg moest.’

‘Heb ik toch echt voor gezorgd. Robin zou het doorlezen, maar was ineens gevlogen. En toen ik er eind van de middag naar vroeg, had Jaap het al verstuurd.’

‘Van Maurik belde er over op, hij kan het zo niet doorsturen naar zijn klant. En hij heeft gelijk ook, het is kleuterproza. Dat is verdomme de tweede keer dat Dries een kloterapport krijgt.’

Ziedend ging ik op pad, en alsof hij het erom deed zat Van Minden weer achter een krant.

‘Zullen we even je Maccam-rapport bespreken?’

Verbaasd legde hij de krant neer. ‘Dat rapport is al weg hoor.’

‘En heb je er al iets van gehoord?’

‘Nee.’

‘Nou, ik wel. Kom je even mee?’

Ik ging hem voor naar een kleine spreekkamer die ik had ontdekt.

‘Laten we het kort houden. Van Maurik belde vanochtend dat hij het rapport niet door kon sturen aan zijn klant, en ik geef hem groot gelijk.’

[p. 60]

‘Dat noem ik nog eens steun.’ Lef had hij wel.

‘Het deugt gewoon van geen kant, het spijt me.’

‘Wáár dan?’

Ik legde hem het rapport voor, met de kritische kruisjes die ik braaf op de eerste pagina's gezet had, voordat het me te veel werd.

‘Jaap, je moet beginnen met de probleemanalyse en niet alleen vermelden dat er een onderzoek gedaan is bij vijfhonderd vrouwen. En dan hoor je per probleempunt aan te geven welke antwoorden het onderzoek heeft opgeleverd. En dan maak je ter afronding een samenvatting en trek je conclusies. Wat jij gedaan hebt is gewoon onder elke tabel zetten wat er in die tabel staat; 36 procent zegt dit, 24 procent vindt dat. Daar schiet toch niemand iets mee op? Bovendien noem je nog foute percentages ook.’

Dat raakte de nitwit. ‘Hoezo foute percentages?’

Ik wees ze aan en hij boog zich met tegenzin voorover om ze te kunnen zien. ‘Een paar typefouten,’ concludeerde hij.

‘Die had je toch moeten zien, je had toch verder geen project onder handen?’

‘Hoho, ik had vergadering van de ondernemingsraad.’

‘ok, daar wil ik niet op afdingen,’ zei ik voorzichtig, ‘maar het feit ligt er dat het geen goed rapport is. Van Maurik klaagt echt niet gauw, en nu al twee keer in een paar weken.’

‘Wel behoorlijk achterbaks om achter mijn rug zijn beklag te doen.’

Jaap was een meester in het retourneren van verwijten, begon ik te ontdekken.

‘Dat is toch zijn goed recht! Hij hoeft onze personeels-problemen toch niet op te knappen?’

‘Aha, ik ben nu een personeelsprobleem!’

[p. 61]

‘Daar komt het wat mij betreft langzamerhand wel op neer, Jaap. Ik heb vanochtend geprobeerd je tekst te herschrijven, maar er was eigenlijk geen beginnen aan. Dus heb ik een nieuwe inleiding en een samenvatting geschreven en naar jouw rapport verwezen als gedetailleerde beschrijving van de uitkomsten.’

Ik legde hem mijn getikte velletjes voor.

‘En wordt van mij verwacht dat ik dit ter plekke even doorneem?’

‘Ach, als or-lid moet je dat toch kunnen. Ik kom zo terug.’

Ik liet hem alleen en ging stoom afblazen in de directiekamer.

Max grinnikte toen hij me zuchtend zag naderen: ‘Moeilijke bevalling?’

‘Waar hebben jullie dat stuk eigenwijs opgedoken? En waarom is hij er nog niet uitgedonderd?’

‘Dat is wat moeilijk, hij zit in de or en dan moet het via de kantonrechter. Als je dan geen overduidelijk bewijs hebt van disfunctioneren krijg je er een hoop gelazer mee.’

Na een kwartier stond ik op het punt om weer naar de spreekkamer te gaan, maar Jaap was me voor. Hij kwam binnen, legde mijn tekst op het bureau en zei: ‘Het loopt wat beter, maar er staat niets meer in dan in mijn tekst.’

‘Dat is je finale oordeel?’ vroeg ik sarcastisch, ‘daar moet ik het mee doen?’

‘Hoor eens hier, we worden er allemaal doodziek van,’ zei hij. Hij leunde over het bureau en bracht zijn gezicht wat dichterbij. Er zaten rode vlekken op zijn wangen en vaag rook ik een parfumluchtje. ‘Iedereen weet dat jij heel snel een rapportje kan schrijven met enerzijds en anderzijds en veel oeverloos gelul. Daar is al voldoende over gejubeld, en je bent vast en zeker een grote vis in dit vijvertje. Maar voor mij is het bullshit, hete lucht. De tij-

[p. 62]

den veranderen, en er is geen behoefte meer aan geouwehoer. En als je me ontslaan wilt, doe je best.’

Met stevige tred verliet hij de ruimte.

Max barstte in gelach uit.

‘Wat moet je nou met zo'n type?’ vroeg ik verbijsterd. Langzaam voelde ik de woede in me opkomen; universitaire snotneus, wat dacht hij wel.

Of zou hij gelijk hebben? Onmogelijk, Van Maurik had toch niet voor niets geprotesteerd. Alhoewel, Van Maurik was ook al een veertiger.

‘Ik weet dat hij aan het solliciteren is,’ zei Max, ‘en Robin is ook bezig om hem een baantje bij wvc te bezorgen. Met wat geluk zijn we hem over een paar maanden kwijt.’

‘Intussen zit ik ermee.’

Hij knikte. Ik had niet de indruk dat het hem dwars zat.